ഒരാൾ ഒരു കലാസൃഷ്ടി പകർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നുവെന്നിരിക്കട്ടെ, അതിൽ അയാൾ വിജയിക്കുന്നു എന്നു നാം കരുതുന്നത് ഏതു കലാസൃഷ്ടി ആണോ പകർത്തുന്നത് അതുതന്നെയാണു പകർത്തിയതെന്നു തോന്നുന്നിടത്തല്ലേ? അതിൽ അയാൾ പരാജയപ്പെട്ടാൽ ആ സൃഷ്ടി മൗലികമെന്നു പറയാവുന്ന ഒന്നായി മാറില്ലേ? അയാളുടെ പരാജയം എത്രത്തോളം കൂടുന്നോ അത്രത്തോളം അത് ഒറിജിനലല്ലേ?
സാധാരണഗതിയിൽ കവികൾ ഒന്നിനൊന്ന് വ്യത്യസ്തരാണ്. ഒരു കവിയെഴുതുന്ന കവിതകളുടെ സ്വഭാവസവിശേഷത മറ്റൊരു കവിയിൽ വായിച്ചെടുക്കാമെങ്കിലും അതിന്റെ തോതിൽ വ്യത്യാസം കാണാം എന്നുമാത്രമല്ല, ഒരു കവിയുടെ എല്ലാ സവിശേഷതകളും അതേമട്ടിൽ മറ്റൊരു കവിയിൽ കാണുക സാധാരണഗതിയിൽ സാധ്യമല്ല.
സമകാലീന കവിതയിൽ ഏറ്റവും പ്രമുഖനും എനിക്കേറെ പ്രിയപ്പെട്ട കവിയുമാണ് ബേ ദാവോ. പാശ്ചാത്യ ആധുനികതയുടെയും സിംബോളിസത്തിന്റെയും സർറിയലിസത്തിന്റെയും സ്വാധീനത്താൽ ചൈനീസ് കവിതയിൽ രൂപപ്പെട്ട പ്രസ്ഥാനമായ മിസ്റ്റി കവിതയിൽ പ്രമുഖനാണ് അദ്ദേഹം. ലോർക്കയിലേതു പോലുള്ള ഭാവാത്മകത; റ്റൊമാസ് ട്രാൻസ്ട്രോമർ, സെസാർ വയാഹോ, ഗിയോർഗ് ട്രാക്ൽ എന്നിവരിലേതുപോലുള്ള സർറിയലിസം, റിൽക്കെയുടേത് പോലുള്ള വൈകാരികത എന്നിവ ബേ ദാവോയിൽ നമുക്ക് വായിച്ചെടുക്കാം. എന്നാൽ ഈ പറഞ്ഞ എഴുത്തുകാരിൽ ഉള്ളപോലെയല്ല ബേ ദാവോയിൽ ഈ സവിശേഷതകൾ എന്നത് അദ്ദേഹത്തെ സമകാലീന ലോകകവിതയിലെ സവിശേഷസ്വരമാക്കുന്നു, മൗലികമാക്കുന്നു.
മൗലികതയെന്നത് വളരെ സ്വാഭാവികമായും ഒരു എഴുത്തുകാരനിൽ രൂപപ്പെട്ടുവരുന്ന ഒന്നല്ലേ? ഒരേ പുഴയിൽ നമുക്ക് രണ്ട് വട്ടം ഇറങ്ങാനാകില്ല എന്നപോലെ, മറ്റൊരാളുടെ ജീവിതം നമുക്ക് ജീവിക്കാനാകില്ല എന്നപോലെ, നാം എഴുതേണ്ട കവിത നമ്മളെഴുതുന്ന പോലെ നമ്മളല്ലാതെ മറ്റാരാണ് എഴുതുക?
0 comments:
Post a Comment