ഏറെക്കാലം ഒരേ മുറിയിൽ ഒതുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞ ഒരാളെ എനിക്കറിയാം. ഭാവനയില്ലെങ്കിൽ തന്റെ ഏകാന്തത എന്തുമാത്രം വിരസമാകുമെന്ന വേവലാതിയാകാം അയാളെ പിന്നീട് കവിതയിൽ കൊണ്ടെത്തിച്ചു. അയാൾ നിരന്തരം എഴുതി. നിരവധി കവിതകൾ വായിച്ചു. കവിത വഴി കൂട്ടുകൾ കണ്ടെത്തി. ഒടുവിൽ അയാളുടെ ഏകാന്തതയുടെ അവസാനകാലത്ത്, അതുവരെ എഴുതി കൂട്ടിവയെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു. ഇന്നയാൾ വല്ലപ്പോഴുമൊരു കവിതയെഴുതുന്നു.
ഇന്നെനിക്കറിയാം, കവിത എഴുതുന്നവരെല്ലാം കവികൾ ആവണമെന്നില്ല. കവിയായി ജീവിക്കുന്നതും ജീവിതത്തിൽ കവിതയെഴുതുന്നതും രണ്ട് കാര്യങ്ങളാണ്. ഒന്നും എഴുതാതെയും ഒരാൾക്ക് കവിയാകാം. കവിയായി ജീവിക്കുന്നുവെന്നത് ഒരു മാനസികാവസ്ഥയാണ്, ഭാഷയിൽ മുഴുകലാണ്. അങ്ങനെ ഒരാളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം കവിതയുടെ വായനയും എഴുത്തും ഏറെക്കുറേ സമാനമായ വ്യായാമം ആവശ്യപ്പെടുന്ന കാര്യമാണ്.
പോൾ വലേരി ഒരിക്കൽ എഴുതി: ‘വാക്കുകൾ ഉപയോഗപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് കാവ്യാത്മകമായ മാനസികാവസ്ഥ സൃഷ്ടിക്കുന്ന മെഷീനാണു കവിത’. ഇവിടെ മെഷീൻ എന്ന പ്രയോഗം കല്ലുകടിയാകാം. എങ്കിലും അദ്ദേഹം പറയുന്ന ‘കാവ്യാത്മകമായ മാനസികാവസ്ഥ’യിലേക്കു അനുവാചകനെ എത്തിക്കാൻ കവിതയ്ക്കാകുമെന്ന ബോധ്യമാണു കവിതവായനയെ എനിക്കേറെ പ്രിയപ്പെട്ട പ്രവർത്തികളിൽ ഒന്നാക്കി ഇപ്പോഴും നിലനിർത്തുന്നത്. അത്തരമൊരു മാനസികാവസ്ഥയിലാണു വല്ലപ്പോഴുമൊരു കവിതയെഴുതാൻ സാധിക്കുന്നതും.
വാലസ് സ്റ്റീവൻസിന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ ആളുകളെ ജീവിക്കാൻ സഹായിക്കുകയാണു കവിയുടെ കർത്തവ്യം. ഇതേ സ്റ്റീവൻസ് തന്നെ, പ്രകൃതിയ്ക്കു മേലുള്ള മനുഷ്യന്റെ അധികാരം അവന്റെ ഭാവനയാണെന്നും പറയുന്നു. നിങ്ങളുടെ ഭാവനയെ ഉത്തേജിപ്പിക്കാൻ കവിതയോളം മറ്റെന്തിനെങ്കിലും സാധിക്കുമോയെന്നറിഞ്ഞുകൂടാ. എന്തായാലും എന്റെ ഭാവനയെ ഉത്തേജിപ്പിക്കാൻ കവിതയോളം മറ്റൊന്നിനും ഇന്നേവരെ സാധിച്ചിട്ടില്ല. അതിനാൽ വല്ലപ്പോഴുമൊരു കവിത ഇപ്പോഴുമെഴുതുന്നു.
0 comments:
Post a Comment